U progu lata, gdy wszystko dookoła
kwitnie, a żar z nieba się leje, wieczorami, gdy robi się bardziej
znośnie, tak przyjemnie jest zanurzyć się w naturze. Po tych
wszystkich długich tygodniach zimy i wczesnej wiosny, gdy każdego
popołudnia i wieczora siedziało się w domu, tak miło jest pobyć
sam na sam z naturą. Rozłożyć koc poleżeć, wsłuchać się w
przyrodę w brzęczenie żuka, śpiew ptaków czy koszenie trawy
przez sąsiada. Poczuć ją całym sobą, każdym neuronem, każdym
zmysłem.
Podczas jogi obowiązkowo ćwiczy się na boso, chodzi o lepszą przyczepność przy wchodzeniu do asan, ale też o zakorzenienie się, poczucie spodem stóp powierzchni, na której stoimy. Moja nauczycielka każe nam chodzić na boso jak tylko mamy ku temu sposobność zwłaszcza po gołej ziemi czy trawie. Dla mnie do tej pory była całkowita to abstrakcja, ponieważ zawsze, ale to zawsze miałam choćby skarpetki, nawet do ćwiczeń jogi gołymi stopami na macie, musiałam się przełamać, a co dopiero chodzić po trawie!
Jakiś czas temu przeszłam chyba pierwszy raz od lat gołą
stopą po świeżo skoszonej trawie. Odczucie było zniewalające,
choć w głowie słyszałam krzyk „zaraz się skaleczysz albo coś
cię ugryzie” szłam dalej i dalej. Absolutnie przemiłe uczucie,
inaczej chodzi się po piasku, inaczej po trawie, każdy krok jest
inny, doświadcza się każdej chwili.
Chodzenie na bosaka kształtuje uważność. Ciało zachowuje się inaczej, gdy stoimy na czymś ostrym, a inaczej, gdy na miękkim. Jeżeli chodzimy stale w grubych butach, to jesteśmy odizolowani od ziemi i tracimy wrażliwość.
Wojciech Eichelberger
Zdjąć buty i
gołymi stopami dotknąć ziemi, doświadczyć mocniej i pełniej,
bardziej świadomie poczuć naturę, uzyskać kontrolę nad własnym
ciałem i umysłem. Poczuć to ,co chce nam przekazać natura. Brak
ogrodu, nie nie jest żadną wymówką, wystarczy łąka czy park i
odrobina dobrej woli to taka prosta dziecięca zabawa, a niesamowicie
rozluźnia i uspokaja, pomaga być tu i teraz.
