Choć rano jest jeszcze mroźno, czuję już w powietrzu wiosnę. Pąki czekają na rozbicie, a ptaki, by przylecieć. Szelest trawy, promyki ciepłego słońca, cała sobą czuję spokój lasu i jego wolność. Doświadczam tego, co najbardziej lubię, tej ciszy i potrzeby skupienia się na sobie i swoich myślach.
Schematy, wąskie ramy, w które wciska nas społeczeństwo, a najczęściej my sami sprawiają, że jesteśmy nieszczęśliwi, zawiedzeni życiem i tym, co za sobą niesie. Zakłada się, że po dwudziestym roku życia do trzydziestego góra czterdziestego masz przeżyć super młodość, założyć rodzinę, urodzić dzieci zrobić karierę bo później to już będzie na to wszystko za późno. Presja, jaka przeżywamy, jest przytłaczająca, bo nie każdy marzy o karierze czy dzieciach. W dzieciństwie słyszymy, że jak dorośniemy, możemy być, kim chcemy, a później słyszymy, że owszem, ale… życie to nie lekcja matematyki. Nie ma tu jedynego dobrego wyniku. Dojście do tego punku w życiu nie jest łatwe, ale gdy przekroczymy granice tego, co powinniśmy, a tego, czego pragniemy, poczujemy wolność.
Gdy damy się ponieść życiu i przestaniemy przejmować, że nie osiągamy czyiś standardów. Gdy przestaniemy żyć z góry określony sposób i zrozumiemy, że lepiej nam na mazurach w lesie niż na plaży na Bali. Że wolimy kopytka z masłem niż sushi albo pracę na etacie, życie na kocią łapę z partnerem i psem niż żonę, dzieci i super działającą własną firmę.
Żadna z tych opcji nie jest ani zła, ani dobra. Każda ma swoje plusy, jak i minusy, ważne by wybór tego, jak wygląda nasze życie, zależał od nas samych i naszych wartości. Ludzie przychodzą i odchodzą, pieniądze dziś są, jutro ich nie ma. Czas dla wszystkich płynie tak samo tylko nasze decyzje, jak nim dysponujemy, zależy od nas samych. Wielu z nas uważa, że w życiu trzeba mieć wszystko i wszystkiego spróbować. By być szczęśliwym, trzeba wykroić z niego ten fragment rzeczywistości, który naprawdę nas zadowala, który jest do nas dopasowany, który najlepiej nas określa i uskrzydla.
